Μενέλαος Κανάκης
Πρόσφυγες γινόμαστε όλοι μπροστά στο δίλημμα να υπερασπιστούμε τις αξίες,
τα ιδανικά και τα όνειρά μας ή να τα εγκαταλείψουμε.
Αν φοβηθούμε, αν δεν τολμήσουμε, μένουμε στη σιγουριά του λίγου,
στην ασφάλεια μιας προκαθορισμένης μέτριας ζωής.
Συμβιβαζόμαστε στη μοίρα του ανικανοποίητου που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει και έχουμε δεχτεί.
Φοβόμαστε να πονέσουμε για αυτά που αξίζουν
και αφηνόμαστε στη βεβαιότητα μιας ζωής που δεν είναι ζωή.
Και αν τα όνειρά μας θαμμένα στην ψυχή μας αρνούνται να πεθάνουν, κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε.
Και αν κάποιες στιγμές η φωνή της συνείδησής μας
προσπαθεί να μας ξυπνήσει
από το λήθαργο της ψευδαίσθησης μιας στείρας ικανοποίησης,
αποφεύγουμε να την ακούσουμε.
Η πορεία της προσφυγιάς αρχίζει όταν τολμήσουμε.
Όταν προτιμήσουμε να παλέψουμε για αυτά που λαχταρούμε,
να πονέσουμε, να ματώσουμε και να δακρύσουμε στην προσπάθεια για να τα φτάσουμε.
Όταν προτιμήσουμε το δρόμο της αβεβαιότητας και της μη σιγουριάς,
προασπίζοντας τον προορισμό μας και κάνοντας αγώνα γι αυτόν.
Όταν αρνηθούμε να μανταλώσουμε τις επιθυμίες μας στα υπόγεια μιας μικρής ψυχής
και υπερβούμε αυτό που άλλοι καθόρισαν σαν πεπρωμένο μας.
Για να μπορούμε να κοιτάξουμε τον ουρανό και τη θάλασσα κατάματα
και να τους πούμε ότι δεν έπαψαν ποτέ να είναι μέρος της ελευθερίας και της αγάπης μας.
Για να μπορούν τα τραγούδια μας να ειναι μέρος της ζωής μας με νόημα
και όχι επικύρωση της ματαιότητάς μας.
Για να μπορούμε να βάλουμε σε αυτά που ζούμε, τα χρώματα που εμείς θέλουμε
και να φτιάξουμε οι ίδιοι τη μοίρα μας.
Για να μπορούμε να ευχαριστηθούμε την περιπέτεια του ταξιδιού
και να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που έχουμε είναι πραγματική ζωή.
Πρόσφυγες γινόμαστε όλοι
όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη και το κόστος
του να διεκδικήσουμε αυτό που μας αναλογεί.
Μ. Κανάκης